ŞİİR | ŞEHRİN IŞIKLARINDA ZAMAN

 Şehrin Işıklarında Zaman

Alıp götürüyor aklımı şehrin ışıkları
Ezgiler besteliyor zaman
Gökyüzü gece mavisi
Manzaralar çiziyor hür

Tüm benlikten sıyrıldıkça
Ufukta bir akşam sedası
Tomurcuklanmış güller hayaliyle 
Gecenin cisminde sefa sürüyor

Derinlerin uğultusu çağıldıyor
Dalgalı saçları tararken deniz
Damarlarındaki zincirli düşler
Bir bir bırakıyor tortularını

Elleri üşüten zaman sancısı
Ayın aynasında sergileniyor
Kıyısında işleniyor dünyalar
Tepeden tırnağa hep nakış nakış

Sükutun ıslığı dillerde nağme
Döküldükçe dökülüyor ruhlara
Kimi hüznün kapısı kimi huzurun
Zamansız evlere dağılıyor.

Yeni sayfalara seferler var
Eski beklentiler günyüzünde
Bir ışığın şavkında bakışlar
Son bir kez yol alıyor gökyüzünde 

Şu tepeler şehrin kor noktası mı 
Alev alev tutusana sığınak
Gizleniyor sanki güneşten
Bundan oyuklarında binbir yığınak

Yitik hazineler rüzgar bekliyor

Usulca canlandırıp hatıraları

Mabetler çil çil kubbeleriyle
Maziden arda kalan sesi taşıyor

Şehir bir hayalin son aksi bu kez
Kavisli heyulalar çiziyor göğe
Tutsak oluyor dağarcığında sözler
Sınırlar darağacında asık

Ansızın çıkagelen binbir yolcuyu
Hudutsuz geçiriyor tüm eşiklerden
Çıkmaz sokağında hep arayışlar
Kayıp nesilleri hep ışıklar boyu

Cazip kabahatler gölgeliklerde
Davetkar edaların kurnazlığında
Melanetler tadıyor her kişi
Ya da tamahkar dünyalarında

Otogarlarda duygular hakim
Umutlu,kırgın yakarışlı ve donuk
Sersemliyor gün serabıyla
Sırtlarda dostluğun kavgalarıyla

Şehir bir serap sunuyor şimdi
Ahali bir pusula,ümit bekliyor
Rotası kaybolmuş bezginliğiyle

Tuhaf rengarenk siluetiyle